Zaman hızla geçip gittiğini yaşarken değil ancak geriye dönüp baktığımızda anlayabileceğimiz sinsi bir kavramdır.

Hiçbir zaman değerini bilmediğimiz ve geri getiremediğimiz zaman ancak doğru şeyler yaptığımız zaman bize ilaç olabilir, aksi durumda su gibi değilde tuz misali yaralarımıza akar ve bizi yakar. Bir başka yönden değerlendirmek gerekirse herşey zamanında olur ve acele etmeden zamanını beklemek bazı şeylerin daha güzel ve yararlı olmasını sağlar. Zira çayın bile demini alması için bir süre beklemek gerekir ve öncesinde çayı ‘bozmak’ lezzetini kaçırır.

Hayatı durdurup geriye bakabildiğimizde aslında ne kadar hızlı geçtiğini anlıyoruz. Bizler de bu hızın çarkları arasında gidiyoruz. Hızı mıydı bizi ezen yoksa hıza eşlik eden telaşlarımız mı bilmem. Yetişemiyoruz zamanın adımlarına o ilerlerken biz hep geç kalıyoruz tabi en çok da kendimize.. Hani bir de yetmeyişinden yakınır dururuz, ne yaparsak yapalım bir türlü yetiremeyiz bize biçilen yirmi dört saati para gibi onu da doğru kullanamıyoruz galiba.Elimizden gitmeden değerini bilmediğimiz en kıymetli hazinemiz zamanı da doğru kullanmak birilerine nasip oluyordur belkide… Konu buraya evrilmişken;Atalarımız vaktin de bir tür nakit olduğunu söyler ya Aslında vakit; nakitle yahut hiçbir maddi değerle ölçülemiyecek kadar değerli koca bir hazine, kıymettarı olmayan herkesi saf dışı bırakan bir mekanizma. Paraya verdiğimiz değerin yarısını bize verilen zamana verseydik hayatımızda herşey daha güzel olurdu belki de.. Zamanı en yararlı şekilde kullanmanız dileğiyle…